അല്‍അന്‍കബൂത്ത് എന്നാണ് ഈ അധ്യായത്തിന്റെ പേര്. എട്ടുകാലി എന്നാണ് ആ വാക്കിനര്‍ത്ഥം. 41-ാം സൂക്തത്തില്‍ ആ പദം വരുന്നുണ്ട്. അതാണ് നാമകരണത്തിന് കാരണം. അല്ലാഹുവിന്റെ ഗ്രന്ഥം വൈജാത്യമാര്‍ന്ന സവിശേഷതകളുള്ളതാണല്ലോ. അതീവ ഗൗരവതരമായ വിഷയങ്ങളാണ് അതിന്റെ അടിസ്ഥാന പ്രമേയങ്ങളെങ്കിലും മനുഷ്യന്റെ ദൃഷ്ടിയില്‍ അതിലളിതവും നിസ്സാരവുമായ കാര്യങ്ങളെയും ചിലപ്പോള്‍ ഈ ദിവ്യഗ്രന്ഥം പരാമര്‍ശിക്കുകയും ചര്‍ച്ചാവിധേയമാക്കുകയും ചെയ്യും. ''ഒരു കൊതുകിനെ എടുത്തുകൊണ്ട് ഉപമ കാണിക്കുവാനും അല്ലാഹു ലജ്ജിക്കുകയില്ല'' എന്ന് ഖുര്‍ആന്‍ ഒരിടത്ത് പച്ചയായി തന്നെ (അല്‍ബഖറ 26) അനാവരണം ചെയ്തിരിക്കുന്നു. മക്കയില്‍ അവതീര്‍ണമായതാണ് ഈ അധ്യായം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആ ഗണത്തില്‍ വരുന്ന സൂറകളുടെ മുഖമുദ്രയും തെളിഞ്ഞുകാണാം. സത്യവിശ്വാസത്തിന്റെ സാധുതയിലേക്കും ചാരുതയിലേക്കും സ്പഷ്ടമായി വെളിച്ചം തെളിച്ചുകൊണ്ടാണ് തുടക്കം തന്നെ. സൂറയുടെ ഉള്ളടക്കത്തിലേക്ക് പൊതുവെയും പ്രാരംഭ സൂക്തത്തിന്റെ ആശയത്തിലേക്ക് സവിശേഷമായും ശ്രദ്ധതിരിക്കാന്‍ വേണ്ടി ഖണ്ഡിതാക്ഷരങ്ങള്‍ കൊണ്ടാണ് തുടക്കം-അലിഫ് ലാം മീം. മറ്റു പല സൂറകളിലും ഇങ്ങനെ അക്ഷരങ്ങളുണ്ട്. ഖുര്‍ആന്റെ നാനാമുഖ മഹത്വങ്ങളിലേക്കും അര്‍ത്ഥഗാംഭീര്യത്തിലേക്കും അമാനുഷികതയിലേക്കും ശ്രോതാവിന്റെ ശ്രദ്ധ തിരിക്കുവാനാണിതെന്ന് നാം പലപ്പോഴും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. മാനവന്റെ ജീവിതത്തിന് രണ്ടേരണ്ടു പാതകളേയുള്ളു-സന്മാര്‍ഗവും ദുര്‍മാര്‍ഗവും. സത്യത്തിന്റെ പാതയിലൂടെ ചലിക്കുന്നവനും അതിന്റെ താല്‍പര്യങ്ങളനുസരിച്ച് ജീവിക്കുന്നവനും മാത്രമേ വിജയിക്കൂ. അല്ലാത്തവര്‍ പരാജയത്തിന്റെ പടുകുഴിയിലാപതിക്കും. എന്നാല്‍ സത്യത്തിന്റെ പന്ഥാവില്‍ അചഞ്ചലമായി നിലകൊള്ളുക ഇത്തിരി പ്രയാസമുള്ള കാര്യമാണ്; അതേ സമയം മോക്ഷത്തിന് അതത്യാവശ്യമാണെന്ന് പലര്‍ക്കും അറിയുകയും ചെയ്യും. ഇക്കാരണത്താല്‍ ഞാനും സത്യവിശ്വാസിയാണ്, ഞാനും നേര്‍മാര്‍ഗത്തിലൂടെയാണ് ചലിക്കുന്നത് എന്നൊക്കെ പലരും അവകാശവാദം മുഴക്കാറുണ്ട്; അധരവ്യായാമം നടത്താറുണ്ട്. എന്നാല്‍ വൈയക്തിക താല്‍പര്യങ്ങള്‍ക്കോ സ്വന്തം ശരീരേച്ഛകള്‍ക്കോ ഈ വിശ്വാസം എപ്പോള്‍ വിഘാതമായി വരുന്നുവോ അപ്പോഴൊക്കെ മനുഷ്യരില്‍ മഹാഭൂരിപക്ഷവും ആ സ്വാര്‍ത്ഥതകള്‍ക്ക് പിന്നാലെ പായുകയും സത്യത്തില്‍ നിന്ന് ഒളിച്ചോടുകയും ചെയ്യുന്നതായി കാണാം. സാര്‍വത്രികമെന്ന് തന്നെ വിശേഷിപ്പിക്കാവുന്ന ഈ പ്രവണത ചോദ്യം ചെയ്യുകയാണ് ഖുര്‍ആന്‍. ഞങ്ങള്‍ വിശ്വസിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന കേവല പ്രഖ്യാപനം കൊണ്ട്-യാതൊരു പരീക്ഷണങ്ങള്‍ക്കും കഷ്ടപ്പാടുകള്‍ക്കും വിധേയരാകാതെ-ജനങ്ങള്‍ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടേക്കുമെന്ന് അവര്‍ വിചാരിക്കുന്നുണ്ടോ എന്നാണ് ചോദ്യം. അപ്പോള്‍ വിശ്വാസമുണ്ടാകേണ്ടത് അധരങ്ങളിലും നാക്കുകളിലും മുദ്രാവാക്യങ്ങളിലുമല്ല. ആത്മാര്‍ത്ഥമായ മനസ്സിന്റെ അടിത്തട്ടാണതിന്റെ ആസ്ഥാനം. ബുദ്ധിമുട്ടുകളും കഷ്ടപ്പാടുകളുമൊക്കെ മനുഷ്യ ജീവിതത്തിലുണ്ടാവുക കേവലം സ്വാഭാവികം മാത്രമാണ്. അതില്ലാത്തവര്‍ ആരുമുണ്ടാകില്ല. എന്നാല്‍ സത്യവിശ്വാസിയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഒരു സവിശേഷതയുണ്ട്. ഈ കഷ്ടപ്പാടുകളും പ്രയാസങ്ങളുമൊക്കെ അവന്റെ ശ്രേയസ്സിന് നിമിത്തമായിത്തീരുന്നു എന്നതാണത്. ഈ ബോധമുണ്ടാകുമ്പോള്‍ അവന് സസന്തോഷം അവ തരണം ചെയ്യാന്‍ പ്രചോദനമായിത്തീരുന്നു. ബുദ്ധിമുട്ടുകളും പ്രയാസങ്ങളും ത്യാഗങ്ങളുമൊക്കെ അനുഭവിക്കുക എന്നത് ഇന്നത്തെ സമൂഹത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഏറെക്കുറെ അന്യവും അപ്രായോഗികവുമായിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുകയാണ്. കഴിവുകെട്ടവരുടെയും സാമര്‍ത്ഥ്യമില്ലാത്തവരുടെയും യാതൊന്നിനും കൊള്ളരുതാത്തവരുടെയുമൊക്കെ ലക്ഷണമായാണ് ഇന്നത് ഗണിക്കപ്പെടുന്നത്. ചിലരുടെ കാഴ്ചപ്പാടില്‍ ദൈവപ്രീതി കരസ്ഥമാക്കാന്‍ സാധിക്കാത്തവരാണ് കഷ്ടപ്പാടുകള്‍ക്ക് പാത്രമാകുന്നത്. എന്തൊരു വിചിത്ര ദര്‍ശനം! എന്നാല്‍ യാഥാര്‍ത്ഥ്യം നേരെ പിപരീതമാണ്. അല്ലാഹു പ്രത്യേകം തെരഞ്ഞെടുത്തയക്കുകയും ഉന്നത സ്ഥാനങ്ങള്‍ നല്‍കി അനുഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്ത എത്രയോ പുണ്യപുരുഷന്മാര്‍ ജീവിതഗോദയിലുടനീളം പരീക്ഷണ വിധേയരായിരുന്നതായി കാണാം. ഹസ്രത്ത് നൂഹ്, ഇബ്‌റാഹീം, മൂസാ, ഈസാ(അ) തുടങ്ങിയവരൊക്കെ ഇങ്ങനെയായിരുന്നു. തിരുനബി (സ്വ)യുടെ അനുഭവങ്ങളാകട്ടെ പറയേണ്ടതുമില്ല. ചുരുക്കത്തില്‍ വളരെ ഗൗരവതരമായ ഒരു നഗ്നസത്യമത്രേ ഇത്. ഇക്കാരണത്താല്‍ ഈ അധ്യായം ഏറെക്കുറെ ഇതിനെ ചുറ്റിപ്പറ്റി തന്നെയാണ് സംസാരിക്കുന്നത്. ഈ വസ്തുത അവഗണിച്ച് ധിക്കാരവും നിഷേധവും വെച്ചുപുലര്‍ത്തുകയും ബാഹ്യമായി മാത്രം വിശ്വാസം അഭിനയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് ഗുരുതരമായ അപകടം ക്ഷണിച്ചുവരുത്തും. ധിക്കാരികളെ പാഠം പഠിപ്പിക്കുകയും ശിക്ഷിക്കുകയും ചെയ്ത വൃത്താന്തങ്ങള്‍ അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത് ഈ പശ്ചാത്തലത്തിലാകുന്നു. എന്തൊക്കെ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍ കാണിച്ചുകൊടുത്താലും ഏതൊക്കെ പുണ്യവാളന്മാര്‍ വന്ന് സദുപദേശം ചെയ്താലും പലപ്പോഴും മനുഷ്യന്‍ ധിക്കാരിയാകുന്നു എന്നതാണ് ലോകചരിത്രം. അങ്ങനെ ഏകദൈവ വിശ്വാസം പഠിപ്പിക്കപ്പെടുമ്പോള്‍ മനുഷ്യന്‍ ബഹുദൈവ വിശ്വാസിയും ബിംബാരാധകനുമായിത്തീരുന്നത് കാണാം. ഭ്രാന്ത് വിലകൊടുത്തുവാങ്ങുന്ന കടുത്ത ബുദ്ധിശൂന്യത! അതേസമയം ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ സ്രഷ്ടാവും നിയന്താവും അന്നദാതാവുമൊക്കെയായ മഹച്ഛക്തിയെപ്പറ്റി ചോദിച്ചാല്‍ അവര്‍ക്ക് നിഷേധിക്കാന്‍ ആവില്ലതാനും. ആകാശങ്ങളും ഭൂമിയും ആരുടെ സൃഷ്ടിയാണ്, മാനത്തുനിന്ന് മഴ വര്‍ഷിക്കുന്നതും അതുവഴി വൃക്ഷലതാദികള്‍ മുളപ്പിക്കുന്നതും ആരാണ്, സൂര്യ-ചന്ദ്രന്മാരുടെ ചാലക ശക്തി ഏതാണ് എന്നൊക്കെ ചോദിച്ചാല്‍ അവര്‍ സശിരകമ്പം സമ്മതിക്കും-അല്ലാഹു (സൂക്തം 61-65 നോക്കുക). മറ്റൊന്നു പറയാന്‍ ഒരു ബുദ്ധിമാന് സാധിക്കുകയുമില്ലല്ലോ. എന്നിട്ടും അവര്‍ ബഹുദൈവങ്ങളെ സ്വീകരിക്കുകയാണ്-എന്തൊരു വിരോധാഭാസം! അവ ചിലന്തിവല പോലെ ദുര്‍ബലവും ശിഥിലവുമാണെന്നത്രേ ദൈവിക ഭാഷ്യം. ഈ ഏകദൈവ വിശ്വാസവും അതിനോട് ബന്ധപ്പെട്ട അടിസ്ഥാന കാര്യങ്ങളും അഭ്യസിക്കപ്പെടാനായി സര്‍വശക്തന്‍ മാനവകുലത്തിലേക്ക് പ്രവാചക ശൃംഖല നിയോഗിച്ചു. മാനവതയുടെ ഏകകമാണത്. ആ സത്യത്തിലൂടെയേ അവര്‍ക്ക് മോക്ഷപ്രാപ്തി പ്രതീക്ഷിക്കാവൂ. പല മുര്‍സലുകളുടെയും ചരിത്രങ്ങളവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത് ഈ വസ്തുത സ്പഷ്ടമാക്കാനാണ്. തങ്ങളുടെ രാജപാതയില്‍ കല്ലും മുള്ളും വിതറുകയും ഹമ്പുകള്‍ സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്ത പൈശാചിക ശക്തികളെ സര്‍വശക്തന്‍ തൂത്തുവാരുകയായിരുന്നു. ആ സമരമാര്‍ഗത്തില്‍ സത്യവിശ്വാസികള്‍ ത്യാഗങ്ങള്‍ സമര്‍പിച്ചു. അതൊരനിവാര്യതയുമാണല്ലോ. അങ്ങനെ അന്ധകാരത്തിന്റെ കാര്‍മേഘപാളികള്‍ നീങ്ങി. അന്തരീക്ഷം തെളിഞ്ഞു. ജനങ്ങള്‍ സത്യത്തിന്റെ പ്രകാശത്തിലൂടെ ജീവിതത്തിന്റെ തേരുതെളിച്ചുമുന്നേറി. ഇത്യാദി സംഘര്‍ഷാവസരങ്ങളില്‍ വിശ്വാസികള്‍ക്ക് കഷ്ടപ്പാടുകളുണ്ടാകും. ചിലപ്പോള്‍ നാടുവിടേണ്ടിവരാം. മരണത്തെ സ്വാഗതം ചെയ്യേണ്ടി വന്നേക്കാം. അവയൊന്നും പ്രശ്‌നമാക്കരുതെന്നാണ് 57-ാം സൂക്തം ഉദ്‌ബോധിപ്പിക്കുന്നത്: ''ഓരോ മനുഷ്യനും മരണം വരിക്കും; എന്നിട്ട് എന്റെ അടുത്തേക്കാണ് നിങ്ങളുടെ മടക്കം''. അല്ലാഹുവിന്റെ മാര്‍ഗത്തില്‍ ത്യാഗം സഹിക്കുന്നതിന് വൈമനസ്യം പ്രകടിപ്പിക്കുകയും പിശുക്കുകാട്ടുകയും ചെയ്യുന്നുവെങ്കിലും ഈ ലോകത്ത് ശാശ്വതവാസം ഒരാള്‍ക്കും ലഭിക്കില്ലെന്ന് താല്‍പര്യം. സുഖാസ്വാദനങ്ങളിലും ആര്‍ഭാടങ്ങളിലും മത്തുപിടിച്ചുകഴിയുന്നവനാണെങ്കില്‍ പോലും ഒരിക്കല്‍ മരിക്കും. തുടര്‍ന്ന് അല്ലാഹുവിന്റെ സന്നിധിയില്‍ ഹാജറാക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യും. അല്ലാഹുവിന് സമന്മാരെ സങ്കല്‍പിക്കുകയും ബഹുദൈവങ്ങള്‍ക്ക് ആരാധനകളര്‍പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവര്‍ ഗുരുതരമായ അക്രമം ചെയ്യുന്നവരാണ് എന്ന് സ്പഷ്ടമാക്കുകയാണ് സൂറയുടെ അന്ത്യഭാഗം. അത്തരക്കാര്‍ അസഹനീയവും കഠിനതരവുമായ നരകശിക്ഷ കടപ്പെട്ടവരായിരിക്കും. എത്ര വലിയ ആള്‍ക്കൂട്ടമാണ് അവരെങ്കിലും ഘോരമായ ശിക്ഷാമുറകള്‍ പതഞ്ഞുപൊങ്ങുന്ന നരകം അവര്‍ക്കൊക്കെ മതിയായത്ര പ്രവിശാലമായിരിക്കും. എന്നാല്‍, സത്യത്തിനും ഈമാനിനും അല്ലാഹുവിനും വേണ്ടി ത്യാഗങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്ന സദൃത്തന്മാര്‍ക്ക് സര്‍വശക്തന്‍ അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ ചൊരിഞ്ഞുകൊടുക്കും. സത്യത്തിന്റെ പാതയിലേക്കവരെ നയിക്കും, അതിലവരെ ഉറപ്പിച്ചു നിര്‍ത്തും (സര്‍വശക്തന്‍ നമ്മെയൊക്കെ ഇരുലോക വിജയികളില്‍ ഉള്‍പെടുത്തട്ടെ).
അല്‍അന്‍കബൂത്ത്
എന്നാണ് ഈ അധ്യായത്തിന്റെ പേര്. എട്ടുകാലി എന്നാണ് ആ വാക്കിനര്‍ത്ഥം.
41-ാം സൂക്തത്തില്‍ ആ പദം വരുന്നുണ്ട്. അതാണ് നാമകരണത്തിന് കാരണം.
അല്ലാഹുവിന്റെ ഗ്രന്ഥം വൈജാത്യമാര്‍ന്ന സവിശേഷതകളുള്ളതാണല്ലോ. അതീവ
ഗൗരവതരമായ വിഷയങ്ങളാണ് അതിന്റെ അടിസ്ഥാന പ്രമേയങ്ങളെങ്കിലും മനുഷ്യന്റെ
ദൃഷ്ടിയില്‍ അതിലളിതവും നിസ്സാരവുമായ കാര്യങ്ങളെയും ചിലപ്പോള്‍ ഈ
ദിവ്യഗ്രന്ഥം പരാമര്‍ശിക്കുകയും ചര്‍ച്ചാവിധേയമാക്കുകയും ചെയ്യും. ''ഒരു
കൊതുകിനെ എടുത്തുകൊണ്ട് ഉപമ കാണിക്കുവാനും അല്ലാഹു ലജ്ജിക്കുകയില്ല'' എന്ന്
ഖുര്‍ആന്‍ ഒരിടത്ത് പച്ചയായി തന്നെ (അല്‍ബഖറ 26) അനാവരണം
ചെയ്തിരിക്കുന്നു.
മക്കയില്‍ അവതീര്‍ണമായതാണ് ഈ അധ്യായം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആ ഗണത്തില്‍ വരുന്ന
സൂറകളുടെ മുഖമുദ്രയും തെളിഞ്ഞുകാണാം. സത്യവിശ്വാസത്തിന്റെ സാധുതയിലേക്കും
ചാരുതയിലേക്കും സ്പഷ്ടമായി വെളിച്ചം തെളിച്ചുകൊണ്ടാണ് തുടക്കം തന്നെ.
സൂറയുടെ ഉള്ളടക്കത്തിലേക്ക് പൊതുവെയും പ്രാരംഭ സൂക്തത്തിന്റെ ആശയത്തിലേക്ക്
സവിശേഷമായും ശ്രദ്ധതിരിക്കാന്‍ വേണ്ടി ഖണ്ഡിതാക്ഷരങ്ങള്‍ കൊണ്ടാണ്
തുടക്കം-അലിഫ് ലാം മീം. മറ്റു പല സൂറകളിലും ഇങ്ങനെ അക്ഷരങ്ങളുണ്ട്.
ഖുര്‍ആന്റെ നാനാമുഖ മഹത്വങ്ങളിലേക്കും അര്‍ത്ഥഗാംഭീര്യത്തിലേക്കും
അമാനുഷികതയിലേക്കും ശ്രോതാവിന്റെ ശ്രദ്ധ തിരിക്കുവാനാണിതെന്ന് നാം
പലപ്പോഴും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.
മാനവന്റെ ജീവിതത്തിന് രണ്ടേരണ്ടു പാതകളേയുള്ളു-സന്മാര്‍ഗവും
ദുര്‍മാര്‍ഗവും. സത്യത്തിന്റെ പാതയിലൂടെ ചലിക്കുന്നവനും അതിന്റെ
താല്‍പര്യങ്ങളനുസരിച്ച് ജീവിക്കുന്നവനും മാത്രമേ വിജയിക്കൂ. അല്ലാത്തവര്‍
പരാജയത്തിന്റെ പടുകുഴിയിലാപതിക്കും. എന്നാല്‍ സത്യത്തിന്റെ പന്ഥാവില്‍
അചഞ്ചലമായി നിലകൊള്ളുക ഇത്തിരി പ്രയാസമുള്ള കാര്യമാണ്; അതേ സമയം
മോക്ഷത്തിന് അതത്യാവശ്യമാണെന്ന് പലര്‍ക്കും അറിയുകയും ചെയ്യും.
ഇക്കാരണത്താല്‍ ഞാനും സത്യവിശ്വാസിയാണ്, ഞാനും നേര്‍മാര്‍ഗത്തിലൂടെയാണ്
ചലിക്കുന്നത് എന്നൊക്കെ പലരും അവകാശവാദം മുഴക്കാറുണ്ട്; അധരവ്യായാമം
നടത്താറുണ്ട്. എന്നാല്‍ വൈയക്തിക താല്‍പര്യങ്ങള്‍ക്കോ സ്വന്തം
ശരീരേച്ഛകള്‍ക്കോ ഈ വിശ്വാസം എപ്പോള്‍ വിഘാതമായി വരുന്നുവോ അപ്പോഴൊക്കെ
മനുഷ്യരില്‍ മഹാഭൂരിപക്ഷവും ആ സ്വാര്‍ത്ഥതകള്‍ക്ക് പിന്നാലെ പായുകയും
സത്യത്തില്‍ നിന്ന് ഒളിച്ചോടുകയും ചെയ്യുന്നതായി കാണാം. സാര്‍വത്രികമെന്ന്
തന്നെ വിശേഷിപ്പിക്കാവുന്ന ഈ പ്രവണത ചോദ്യം ചെയ്യുകയാണ് ഖുര്‍ആന്‍.
ഞങ്ങള്‍ വിശ്വസിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന കേവല പ്രഖ്യാപനം കൊണ്ട്-യാതൊരു
പരീക്ഷണങ്ങള്‍ക്കും കഷ്ടപ്പാടുകള്‍ക്കും വിധേയരാകാതെ-ജനങ്ങള്‍
ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടേക്കുമെന്ന് അവര്‍ വിചാരിക്കുന്നുണ്ടോ എന്നാണ് ചോദ്യം.
അപ്പോള്‍ വിശ്വാസമുണ്ടാകേണ്ടത് അധരങ്ങളിലും നാക്കുകളിലും
മുദ്രാവാക്യങ്ങളിലുമല്ല. ആത്മാര്‍ത്ഥമായ മനസ്സിന്റെ അടിത്തട്ടാണതിന്റെ
ആസ്ഥാനം. ബുദ്ധിമുട്ടുകളും കഷ്ടപ്പാടുകളുമൊക്കെ മനുഷ്യ ജീവിതത്തിലുണ്ടാവുക
കേവലം സ്വാഭാവികം മാത്രമാണ്. അതില്ലാത്തവര്‍ ആരുമുണ്ടാകില്ല. എന്നാല്‍
സത്യവിശ്വാസിയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഒരു സവിശേഷതയുണ്ട്. ഈ കഷ്ടപ്പാടുകളും
പ്രയാസങ്ങളുമൊക്കെ അവന്റെ ശ്രേയസ്സിന് നിമിത്തമായിത്തീരുന്നു എന്നതാണത്. ഈ
ബോധമുണ്ടാകുമ്പോള്‍ അവന് സസന്തോഷം അവ തരണം ചെയ്യാന്‍
പ്രചോദനമായിത്തീരുന്നു.
ബുദ്ധിമുട്ടുകളും പ്രയാസങ്ങളും ത്യാഗങ്ങളുമൊക്കെ അനുഭവിക്കുക എന്നത്
ഇന്നത്തെ സമൂഹത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഏറെക്കുറെ അന്യവും
അപ്രായോഗികവുമായിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുകയാണ്. കഴിവുകെട്ടവരുടെയും
സാമര്‍ത്ഥ്യമില്ലാത്തവരുടെയും യാതൊന്നിനും കൊള്ളരുതാത്തവരുടെയുമൊക്കെ
ലക്ഷണമായാണ് ഇന്നത് ഗണിക്കപ്പെടുന്നത്. ചിലരുടെ കാഴ്ചപ്പാടില്‍ ദൈവപ്രീതി
കരസ്ഥമാക്കാന്‍ സാധിക്കാത്തവരാണ് കഷ്ടപ്പാടുകള്‍ക്ക് പാത്രമാകുന്നത്.
എന്തൊരു വിചിത്ര ദര്‍ശനം!
എന്നാല്‍ യാഥാര്‍ത്ഥ്യം നേരെ പിപരീതമാണ്. അല്ലാഹു പ്രത്യേകം
തെരഞ്ഞെടുത്തയക്കുകയും ഉന്നത സ്ഥാനങ്ങള്‍ നല്‍കി അനുഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്ത
എത്രയോ പുണ്യപുരുഷന്മാര്‍ ജീവിതഗോദയിലുടനീളം പരീക്ഷണ വിധേയരായിരുന്നതായി
കാണാം. ഹസ്രത്ത് നൂഹ്, ഇബ്‌റാഹീം, മൂസാ, ഈസാ(അ) തുടങ്ങിയവരൊക്കെ
ഇങ്ങനെയായിരുന്നു. തിരുനബി (സ്വ)യുടെ അനുഭവങ്ങളാകട്ടെ പറയേണ്ടതുമില്ല.
ചുരുക്കത്തില്‍ വളരെ ഗൗരവതരമായ ഒരു നഗ്നസത്യമത്രേ ഇത്. ഇക്കാരണത്താല്‍ ഈ
അധ്യായം ഏറെക്കുറെ ഇതിനെ ചുറ്റിപ്പറ്റി തന്നെയാണ് സംസാരിക്കുന്നത്. ഈ
വസ്തുത അവഗണിച്ച് ധിക്കാരവും നിഷേധവും വെച്ചുപുലര്‍ത്തുകയും ബാഹ്യമായി
മാത്രം വിശ്വാസം അഭിനയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് ഗുരുതരമായ അപകടം
ക്ഷണിച്ചുവരുത്തും. ധിക്കാരികളെ പാഠം പഠിപ്പിക്കുകയും ശിക്ഷിക്കുകയും ചെയ്ത
വൃത്താന്തങ്ങള്‍ അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത് ഈ പശ്ചാത്തലത്തിലാകുന്നു.
എന്തൊക്കെ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍ കാണിച്ചുകൊടുത്താലും ഏതൊക്കെ പുണ്യവാളന്മാര്‍
വന്ന് സദുപദേശം ചെയ്താലും പലപ്പോഴും മനുഷ്യന്‍ ധിക്കാരിയാകുന്നു എന്നതാണ്
ലോകചരിത്രം. അങ്ങനെ ഏകദൈവ വിശ്വാസം പഠിപ്പിക്കപ്പെടുമ്പോള്‍ മനുഷ്യന്‍
ബഹുദൈവ വിശ്വാസിയും ബിംബാരാധകനുമായിത്തീരുന്നത് കാണാം. ഭ്രാന്ത്
വിലകൊടുത്തുവാങ്ങുന്ന കടുത്ത ബുദ്ധിശൂന്യത! അതേസമയം ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ
സ്രഷ്ടാവും നിയന്താവും അന്നദാതാവുമൊക്കെയായ മഹച്ഛക്തിയെപ്പറ്റി ചോദിച്ചാല്‍
അവര്‍ക്ക് നിഷേധിക്കാന്‍ ആവില്ലതാനും. ആകാശങ്ങളും ഭൂമിയും ആരുടെ
സൃഷ്ടിയാണ്, മാനത്തുനിന്ന് മഴ വര്‍ഷിക്കുന്നതും അതുവഴി വൃക്ഷലതാദികള്‍
മുളപ്പിക്കുന്നതും ആരാണ്, സൂര്യ-ചന്ദ്രന്മാരുടെ ചാലക ശക്തി ഏതാണ് എന്നൊക്കെ
ചോദിച്ചാല്‍ അവര്‍ സശിരകമ്പം സമ്മതിക്കും-അല്ലാഹു (സൂക്തം 61-65 നോക്കുക).
മറ്റൊന്നു പറയാന്‍ ഒരു ബുദ്ധിമാന് സാധിക്കുകയുമില്ലല്ലോ. എന്നിട്ടും അവര്‍
ബഹുദൈവങ്ങളെ സ്വീകരിക്കുകയാണ്-എന്തൊരു വിരോധാഭാസം! അവ ചിലന്തിവല പോലെ
ദുര്‍ബലവും ശിഥിലവുമാണെന്നത്രേ ദൈവിക ഭാഷ്യം.
ഈ ഏകദൈവ വിശ്വാസവും അതിനോട് ബന്ധപ്പെട്ട അടിസ്ഥാന കാര്യങ്ങളും
അഭ്യസിക്കപ്പെടാനായി സര്‍വശക്തന്‍ മാനവകുലത്തിലേക്ക് പ്രവാചക ശൃംഖല
നിയോഗിച്ചു. മാനവതയുടെ ഏകകമാണത്. ആ സത്യത്തിലൂടെയേ അവര്‍ക്ക് മോക്ഷപ്രാപ്തി
പ്രതീക്ഷിക്കാവൂ. പല മുര്‍സലുകളുടെയും ചരിത്രങ്ങളവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത് ഈ
വസ്തുത സ്പഷ്ടമാക്കാനാണ്. തങ്ങളുടെ രാജപാതയില്‍ കല്ലും മുള്ളും വിതറുകയും
ഹമ്പുകള്‍ സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്ത പൈശാചിക ശക്തികളെ സര്‍വശക്തന്‍
തൂത്തുവാരുകയായിരുന്നു. ആ സമരമാര്‍ഗത്തില്‍ സത്യവിശ്വാസികള്‍ ത്യാഗങ്ങള്‍
സമര്‍പിച്ചു. അതൊരനിവാര്യതയുമാണല്ലോ. അങ്ങനെ അന്ധകാരത്തിന്റെ
കാര്‍മേഘപാളികള്‍ നീങ്ങി. അന്തരീക്ഷം തെളിഞ്ഞു. ജനങ്ങള്‍ സത്യത്തിന്റെ
പ്രകാശത്തിലൂടെ ജീവിതത്തിന്റെ തേരുതെളിച്ചുമുന്നേറി.
ഇത്യാദി സംഘര്‍ഷാവസരങ്ങളില്‍ വിശ്വാസികള്‍ക്ക് കഷ്ടപ്പാടുകളുണ്ടാകും.
ചിലപ്പോള്‍ നാടുവിടേണ്ടിവരാം. മരണത്തെ സ്വാഗതം ചെയ്യേണ്ടി വന്നേക്കാം.
അവയൊന്നും പ്രശ്‌നമാക്കരുതെന്നാണ് 57-ാം സൂക്തം ഉദ്‌ബോധിപ്പിക്കുന്നത്:
''ഓരോ മനുഷ്യനും മരണം വരിക്കും; എന്നിട്ട് എന്റെ അടുത്തേക്കാണ് നിങ്ങളുടെ
മടക്കം''. അല്ലാഹുവിന്റെ മാര്‍ഗത്തില്‍ ത്യാഗം സഹിക്കുന്നതിന് വൈമനസ്യം
പ്രകടിപ്പിക്കുകയും പിശുക്കുകാട്ടുകയും ചെയ്യുന്നുവെങ്കിലും ഈ ലോകത്ത്
ശാശ്വതവാസം ഒരാള്‍ക്കും ലഭിക്കില്ലെന്ന് താല്‍പര്യം. സുഖാസ്വാദനങ്ങളിലും
ആര്‍ഭാടങ്ങളിലും മത്തുപിടിച്ചുകഴിയുന്നവനാണെങ്കില്‍ പോലും ഒരിക്കല്‍
മരിക്കും. തുടര്‍ന്ന് അല്ലാഹുവിന്റെ സന്നിധിയില്‍ ഹാജറാക്കപ്പെടുകയും
ചെയ്യും.
അല്ലാഹുവിന് സമന്മാരെ സങ്കല്‍പിക്കുകയും ബഹുദൈവങ്ങള്‍ക്ക്
ആരാധനകളര്‍പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവര്‍ ഗുരുതരമായ അക്രമം ചെയ്യുന്നവരാണ് എന്ന്
സ്പഷ്ടമാക്കുകയാണ് സൂറയുടെ അന്ത്യഭാഗം. അത്തരക്കാര്‍ അസഹനീയവും
കഠിനതരവുമായ നരകശിക്ഷ കടപ്പെട്ടവരായിരിക്കും. എത്ര വലിയ ആള്‍ക്കൂട്ടമാണ്
അവരെങ്കിലും ഘോരമായ ശിക്ഷാമുറകള്‍ പതഞ്ഞുപൊങ്ങുന്ന നരകം അവര്‍ക്കൊക്കെ
മതിയായത്ര പ്രവിശാലമായിരിക്കും. എന്നാല്‍, സത്യത്തിനും ഈമാനിനും
അല്ലാഹുവിനും വേണ്ടി ത്യാഗങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്ന സദൃത്തന്മാര്‍ക്ക് സര്‍വശക്തന്‍
അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ ചൊരിഞ്ഞുകൊടുക്കും. സത്യത്തിന്റെ പാതയിലേക്കവരെ നയിക്കും,
അതിലവരെ ഉറപ്പിച്ചു നിര്‍ത്തും (സര്‍വശക്തന്‍ നമ്മെയൊക്കെ ഇരുലോക
വിജയികളില്‍ ഉള്‍പെടുത്തട്ടെ).
അല്‍അന്‍കബൂത്ത്
എന്നാണ് ഈ അധ്യായത്തിന്റെ പേര്. എട്ടുകാലി എന്നാണ് ആ വാക്കിനര്‍ത്ഥം.
41-ാം സൂക്തത്തില്‍ ആ പദം വരുന്നുണ്ട്. അതാണ് നാമകരണത്തിന് കാരണം.
അല്ലാഹുവിന്റെ ഗ്രന്ഥം വൈജാത്യമാര്‍ന്ന സവിശേഷതകളുള്ളതാണല്ലോ. അതീവ
ഗൗരവതരമായ വിഷയങ്ങളാണ് അതിന്റെ അടിസ്ഥാന പ്രമേയങ്ങളെങ്കിലും മനുഷ്യന്റെ
ദൃഷ്ടിയില്‍ അതിലളിതവും നിസ്സാരവുമായ കാര്യങ്ങളെയും ചിലപ്പോള്‍ ഈ
ദിവ്യഗ്രന്ഥം പരാമര്‍ശിക്കുകയും ചര്‍ച്ചാവിധേയമാക്കുകയും ചെയ്യും. ''ഒരു
കൊതുകിനെ എടുത്തുകൊണ്ട് ഉപമ കാണിക്കുവാനും അല്ലാഹു ലജ്ജിക്കുകയില്ല'' എന്ന്
ഖുര്‍ആന്‍ ഒരിടത്ത് പച്ചയായി തന്നെ (അല്‍ബഖറ 26) അനാവരണം
ചെയ്തിരിക്കുന്നു.
മക്കയില്‍ അവതീര്‍ണമായതാണ് ഈ അധ്യായം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആ ഗണത്തില്‍ വരുന്ന
സൂറകളുടെ മുഖമുദ്രയും തെളിഞ്ഞുകാണാം. സത്യവിശ്വാസത്തിന്റെ സാധുതയിലേക്കും
ചാരുതയിലേക്കും സ്പഷ്ടമായി വെളിച്ചം തെളിച്ചുകൊണ്ടാണ് തുടക്കം തന്നെ.
സൂറയുടെ ഉള്ളടക്കത്തിലേക്ക് പൊതുവെയും പ്രാരംഭ സൂക്തത്തിന്റെ ആശയത്തിലേക്ക്
സവിശേഷമായും ശ്രദ്ധതിരിക്കാന്‍ വേണ്ടി ഖണ്ഡിതാക്ഷരങ്ങള്‍ കൊണ്ടാണ്
തുടക്കം-അലിഫ് ലാം മീം. മറ്റു പല സൂറകളിലും ഇങ്ങനെ അക്ഷരങ്ങളുണ്ട്.
ഖുര്‍ആന്റെ നാനാമുഖ മഹത്വങ്ങളിലേക്കും അര്‍ത്ഥഗാംഭീര്യത്തിലേക്കും
അമാനുഷികതയിലേക്കും ശ്രോതാവിന്റെ ശ്രദ്ധ തിരിക്കുവാനാണിതെന്ന് നാം
പലപ്പോഴും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.
മാനവന്റെ ജീവിതത്തിന് രണ്ടേരണ്ടു പാതകളേയുള്ളു-സന്മാര്‍ഗവും
ദുര്‍മാര്‍ഗവും. സത്യത്തിന്റെ പാതയിലൂടെ ചലിക്കുന്നവനും അതിന്റെ
താല്‍പര്യങ്ങളനുസരിച്ച് ജീവിക്കുന്നവനും മാത്രമേ വിജയിക്കൂ. അല്ലാത്തവര്‍
പരാജയത്തിന്റെ പടുകുഴിയിലാപതിക്കും. എന്നാല്‍ സത്യത്തിന്റെ പന്ഥാവില്‍
അചഞ്ചലമായി നിലകൊള്ളുക ഇത്തിരി പ്രയാസമുള്ള കാര്യമാണ്; അതേ സമയം
മോക്ഷത്തിന് അതത്യാവശ്യമാണെന്ന് പലര്‍ക്കും അറിയുകയും ചെയ്യും.
ഇക്കാരണത്താല്‍ ഞാനും സത്യവിശ്വാസിയാണ്, ഞാനും നേര്‍മാര്‍ഗത്തിലൂടെയാണ്
ചലിക്കുന്നത് എന്നൊക്കെ പലരും അവകാശവാദം മുഴക്കാറുണ്ട്; അധരവ്യായാമം
നടത്താറുണ്ട്. എന്നാല്‍ വൈയക്തിക താല്‍പര്യങ്ങള്‍ക്കോ സ്വന്തം
ശരീരേച്ഛകള്‍ക്കോ ഈ വിശ്വാസം എപ്പോള്‍ വിഘാതമായി വരുന്നുവോ അപ്പോഴൊക്കെ
മനുഷ്യരില്‍ മഹാഭൂരിപക്ഷവും ആ സ്വാര്‍ത്ഥതകള്‍ക്ക് പിന്നാലെ പായുകയും
സത്യത്തില്‍ നിന്ന് ഒളിച്ചോടുകയും ചെയ്യുന്നതായി കാണാം. സാര്‍വത്രികമെന്ന്
തന്നെ വിശേഷിപ്പിക്കാവുന്ന ഈ പ്രവണത ചോദ്യം ചെയ്യുകയാണ് ഖുര്‍ആന്‍.
ഞങ്ങള്‍ വിശ്വസിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന കേവല പ്രഖ്യാപനം കൊണ്ട്-യാതൊരു
പരീക്ഷണങ്ങള്‍ക്കും കഷ്ടപ്പാടുകള്‍ക്കും വിധേയരാകാതെ-ജനങ്ങള്‍
ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടേക്കുമെന്ന് അവര്‍ വിചാരിക്കുന്നുണ്ടോ എന്നാണ് ചോദ്യം.
അപ്പോള്‍ വിശ്വാസമുണ്ടാകേണ്ടത് അധരങ്ങളിലും നാക്കുകളിലും
മുദ്രാവാക്യങ്ങളിലുമല്ല. ആത്മാര്‍ത്ഥമായ മനസ്സിന്റെ അടിത്തട്ടാണതിന്റെ
ആസ്ഥാനം. ബുദ്ധിമുട്ടുകളും കഷ്ടപ്പാടുകളുമൊക്കെ മനുഷ്യ ജീവിതത്തിലുണ്ടാവുക
കേവലം സ്വാഭാവികം മാത്രമാണ്. അതില്ലാത്തവര്‍ ആരുമുണ്ടാകില്ല. എന്നാല്‍
സത്യവിശ്വാസിയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഒരു സവിശേഷതയുണ്ട്. ഈ കഷ്ടപ്പാടുകളും
പ്രയാസങ്ങളുമൊക്കെ അവന്റെ ശ്രേയസ്സിന് നിമിത്തമായിത്തീരുന്നു എന്നതാണത്. ഈ
ബോധമുണ്ടാകുമ്പോള്‍ അവന് സസന്തോഷം അവ തരണം ചെയ്യാന്‍
പ്രചോദനമായിത്തീരുന്നു.
ബുദ്ധിമുട്ടുകളും പ്രയാസങ്ങളും ത്യാഗങ്ങളുമൊക്കെ അനുഭവിക്കുക എന്നത്
ഇന്നത്തെ സമൂഹത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഏറെക്കുറെ അന്യവും
അപ്രായോഗികവുമായിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുകയാണ്. കഴിവുകെട്ടവരുടെയും
സാമര്‍ത്ഥ്യമില്ലാത്തവരുടെയും യാതൊന്നിനും കൊള്ളരുതാത്തവരുടെയുമൊക്കെ
ലക്ഷണമായാണ് ഇന്നത് ഗണിക്കപ്പെടുന്നത്. ചിലരുടെ കാഴ്ചപ്പാടില്‍ ദൈവപ്രീതി
കരസ്ഥമാക്കാന്‍ സാധിക്കാത്തവരാണ് കഷ്ടപ്പാടുകള്‍ക്ക് പാത്രമാകുന്നത്.
എന്തൊരു വിചിത്ര ദര്‍ശനം!
എന്നാല്‍ യാഥാര്‍ത്ഥ്യം നേരെ പിപരീതമാണ്. അല്ലാഹു പ്രത്യേകം
തെരഞ്ഞെടുത്തയക്കുകയും ഉന്നത സ്ഥാനങ്ങള്‍ നല്‍കി അനുഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്ത
എത്രയോ പുണ്യപുരുഷന്മാര്‍ ജീവിതഗോദയിലുടനീളം പരീക്ഷണ വിധേയരായിരുന്നതായി
കാണാം. ഹസ്രത്ത് നൂഹ്, ഇബ്‌റാഹീം, മൂസാ, ഈസാ(അ) തുടങ്ങിയവരൊക്കെ
ഇങ്ങനെയായിരുന്നു. തിരുനബി (സ്വ)യുടെ അനുഭവങ്ങളാകട്ടെ പറയേണ്ടതുമില്ല.
ചുരുക്കത്തില്‍ വളരെ ഗൗരവതരമായ ഒരു നഗ്നസത്യമത്രേ ഇത്. ഇക്കാരണത്താല്‍ ഈ
അധ്യായം ഏറെക്കുറെ ഇതിനെ ചുറ്റിപ്പറ്റി തന്നെയാണ് സംസാരിക്കുന്നത്. ഈ
വസ്തുത അവഗണിച്ച് ധിക്കാരവും നിഷേധവും വെച്ചുപുലര്‍ത്തുകയും ബാഹ്യമായി
മാത്രം വിശ്വാസം അഭിനയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് ഗുരുതരമായ അപകടം
ക്ഷണിച്ചുവരുത്തും. ധിക്കാരികളെ പാഠം പഠിപ്പിക്കുകയും ശിക്ഷിക്കുകയും ചെയ്ത
വൃത്താന്തങ്ങള്‍ അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത് ഈ പശ്ചാത്തലത്തിലാകുന്നു.
എന്തൊക്കെ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍ കാണിച്ചുകൊടുത്താലും ഏതൊക്കെ പുണ്യവാളന്മാര്‍
വന്ന് സദുപദേശം ചെയ്താലും പലപ്പോഴും മനുഷ്യന്‍ ധിക്കാരിയാകുന്നു എന്നതാണ്
ലോകചരിത്രം. അങ്ങനെ ഏകദൈവ വിശ്വാസം പഠിപ്പിക്കപ്പെടുമ്പോള്‍ മനുഷ്യന്‍
ബഹുദൈവ വിശ്വാസിയും ബിംബാരാധകനുമായിത്തീരുന്നത് കാണാം. ഭ്രാന്ത്
വിലകൊടുത്തുവാങ്ങുന്ന കടുത്ത ബുദ്ധിശൂന്യത! അതേസമയം ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ
സ്രഷ്ടാവും നിയന്താവും അന്നദാതാവുമൊക്കെയായ മഹച്ഛക്തിയെപ്പറ്റി ചോദിച്ചാല്‍
അവര്‍ക്ക് നിഷേധിക്കാന്‍ ആവില്ലതാനും. ആകാശങ്ങളും ഭൂമിയും ആരുടെ
സൃഷ്ടിയാണ്, മാനത്തുനിന്ന് മഴ വര്‍ഷിക്കുന്നതും അതുവഴി വൃക്ഷലതാദികള്‍
മുളപ്പിക്കുന്നതും ആരാണ്, സൂര്യ-ചന്ദ്രന്മാരുടെ ചാലക ശക്തി ഏതാണ് എന്നൊക്കെ
ചോദിച്ചാല്‍ അവര്‍ സശിരകമ്പം സമ്മതിക്കും-അല്ലാഹു (സൂക്തം 61-65 നോക്കുക).
മറ്റൊന്നു പറയാന്‍ ഒരു ബുദ്ധിമാന് സാധിക്കുകയുമില്ലല്ലോ. എന്നിട്ടും അവര്‍
ബഹുദൈവങ്ങളെ സ്വീകരിക്കുകയാണ്-എന്തൊരു വിരോധാഭാസം! അവ ചിലന്തിവല പോലെ
ദുര്‍ബലവും ശിഥിലവുമാണെന്നത്രേ ദൈവിക ഭാഷ്യം.
ഈ ഏകദൈവ വിശ്വാസവും അതിനോട് ബന്ധപ്പെട്ട അടിസ്ഥാന കാര്യങ്ങളും
അഭ്യസിക്കപ്പെടാനായി സര്‍വശക്തന്‍ മാനവകുലത്തിലേക്ക് പ്രവാചക ശൃംഖല
നിയോഗിച്ചു. മാനവതയുടെ ഏകകമാണത്. ആ സത്യത്തിലൂടെയേ അവര്‍ക്ക് മോക്ഷപ്രാപ്തി
പ്രതീക്ഷിക്കാവൂ. പല മുര്‍സലുകളുടെയും ചരിത്രങ്ങളവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത് ഈ
വസ്തുത സ്പഷ്ടമാക്കാനാണ്. തങ്ങളുടെ രാജപാതയില്‍ കല്ലും മുള്ളും വിതറുകയും
ഹമ്പുകള്‍ സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്ത പൈശാചിക ശക്തികളെ സര്‍വശക്തന്‍
തൂത്തുവാരുകയായിരുന്നു. ആ സമരമാര്‍ഗത്തില്‍ സത്യവിശ്വാസികള്‍ ത്യാഗങ്ങള്‍
സമര്‍പിച്ചു. അതൊരനിവാര്യതയുമാണല്ലോ. അങ്ങനെ അന്ധകാരത്തിന്റെ
കാര്‍മേഘപാളികള്‍ നീങ്ങി. അന്തരീക്ഷം തെളിഞ്ഞു. ജനങ്ങള്‍ സത്യത്തിന്റെ
പ്രകാശത്തിലൂടെ ജീവിതത്തിന്റെ തേരുതെളിച്ചുമുന്നേറി.
ഇത്യാദി സംഘര്‍ഷാവസരങ്ങളില്‍ വിശ്വാസികള്‍ക്ക് കഷ്ടപ്പാടുകളുണ്ടാകും.
ചിലപ്പോള്‍ നാടുവിടേണ്ടിവരാം. മരണത്തെ സ്വാഗതം ചെയ്യേണ്ടി വന്നേക്കാം.
അവയൊന്നും പ്രശ്‌നമാക്കരുതെന്നാണ് 57-ാം സൂക്തം ഉദ്‌ബോധിപ്പിക്കുന്നത്:
''ഓരോ മനുഷ്യനും മരണം വരിക്കും; എന്നിട്ട് എന്റെ അടുത്തേക്കാണ് നിങ്ങളുടെ
മടക്കം''. അല്ലാഹുവിന്റെ മാര്‍ഗത്തില്‍ ത്യാഗം സഹിക്കുന്നതിന് വൈമനസ്യം
പ്രകടിപ്പിക്കുകയും പിശുക്കുകാട്ടുകയും ചെയ്യുന്നുവെങ്കിലും ഈ ലോകത്ത്
ശാശ്വതവാസം ഒരാള്‍ക്കും ലഭിക്കില്ലെന്ന് താല്‍പര്യം. സുഖാസ്വാദനങ്ങളിലും
ആര്‍ഭാടങ്ങളിലും മത്തുപിടിച്ചുകഴിയുന്നവനാണെങ്കില്‍ പോലും ഒരിക്കല്‍
മരിക്കും. തുടര്‍ന്ന് അല്ലാഹുവിന്റെ സന്നിധിയില്‍ ഹാജറാക്കപ്പെടുകയും
ചെയ്യും.
അല്ലാഹുവിന് സമന്മാരെ സങ്കല്‍പിക്കുകയും ബഹുദൈവങ്ങള്‍ക്ക്
ആരാധനകളര്‍പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവര്‍ ഗുരുതരമായ അക്രമം ചെയ്യുന്നവരാണ് എന്ന്
സ്പഷ്ടമാക്കുകയാണ് സൂറയുടെ അന്ത്യഭാഗം. അത്തരക്കാര്‍ അസഹനീയവും
കഠിനതരവുമായ നരകശിക്ഷ കടപ്പെട്ടവരായിരിക്കും. എത്ര വലിയ ആള്‍ക്കൂട്ടമാണ്
അവരെങ്കിലും ഘോരമായ ശിക്ഷാമുറകള്‍ പതഞ്ഞുപൊങ്ങുന്ന നരകം അവര്‍ക്കൊക്കെ
മതിയായത്ര പ്രവിശാലമായിരിക്കും. എന്നാല്‍, സത്യത്തിനും ഈമാനിനും
അല്ലാഹുവിനും വേണ്ടി ത്യാഗങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്ന സദൃത്തന്മാര്‍ക്ക് സര്‍വശക്തന്‍
അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ ചൊരിഞ്ഞുകൊടുക്കും. സത്യത്തിന്റെ പാതയിലേക്കവരെ നയിക്കും,
അതിലവരെ ഉറപ്പിച്ചു നിര്‍ത്തും (സര്‍വശക്തന്‍ നമ്മെയൊക്കെ ഇരുലോക
വിജയികളില്‍ ഉള്‍പെടുത്തട്ടെ).
അല്‍അന്‍കബൂത്ത്
എന്നാണ് ഈ അധ്യായത്തിന്റെ പേര്. എട്ടുകാലി എന്നാണ് ആ വാക്കിനര്‍ത്ഥം.
41-ാം സൂക്തത്തില്‍ ആ പദം വരുന്നുണ്ട്. അതാണ് നാമകരണത്തിന് കാരണം.
അല്ലാഹുവിന്റെ ഗ്രന്ഥം വൈജാത്യമാര്‍ന്ന സവിശേഷതകളുള്ളതാണല്ലോ. അതീവ
ഗൗരവതരമായ വിഷയങ്ങളാണ് അതിന്റെ അടിസ്ഥാന പ്രമേയങ്ങളെങ്കിലും മനുഷ്യന്റെ
ദൃഷ്ടിയില്‍ അതിലളിതവും നിസ്സാരവുമായ കാര്യങ്ങളെയും ചിലപ്പോള്‍ ഈ
ദിവ്യഗ്രന്ഥം പരാമര്‍ശിക്കുകയും ചര്‍ച്ചാവിധേയമാക്കുകയും ചെയ്യും. ''ഒരു
കൊതുകിനെ എടുത്തുകൊണ്ട് ഉപമ കാണിക്കുവാനും അല്ലാഹു ലജ്ജിക്കുകയില്ല'' എന്ന്
ഖുര്‍ആന്‍ ഒരിടത്ത് പച്ചയായി തന്നെ (അല്‍ബഖറ 26) അനാവരണം
ചെയ്തിരിക്കുന്നു.
മക്കയില്‍ അവതീര്‍ണമായതാണ് ഈ അധ്യായം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആ ഗണത്തില്‍ വരുന്ന
സൂറകളുടെ മുഖമുദ്രയും തെളിഞ്ഞുകാണാം. സത്യവിശ്വാസത്തിന്റെ സാധുതയിലേക്കും
ചാരുതയിലേക്കും സ്പഷ്ടമായി വെളിച്ചം തെളിച്ചുകൊണ്ടാണ് തുടക്കം തന്നെ.
സൂറയുടെ ഉള്ളടക്കത്തിലേക്ക് പൊതുവെയും പ്രാരംഭ സൂക്തത്തിന്റെ ആശയത്തിലേക്ക്
സവിശേഷമായും ശ്രദ്ധതിരിക്കാന്‍ വേണ്ടി ഖണ്ഡിതാക്ഷരങ്ങള്‍ കൊണ്ടാണ്
തുടക്കം-അലിഫ് ലാം മീം. മറ്റു പല സൂറകളിലും ഇങ്ങനെ അക്ഷരങ്ങളുണ്ട്.
ഖുര്‍ആന്റെ നാനാമുഖ മഹത്വങ്ങളിലേക്കും അര്‍ത്ഥഗാംഭീര്യത്തിലേക്കും
അമാനുഷികതയിലേക്കും ശ്രോതാവിന്റെ ശ്രദ്ധ തിരിക്കുവാനാണിതെന്ന് നാം
പലപ്പോഴും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.
മാനവന്റെ ജീവിതത്തിന് രണ്ടേരണ്ടു പാതകളേയുള്ളു-സന്മാര്‍ഗവും
ദുര്‍മാര്‍ഗവും. സത്യത്തിന്റെ പാതയിലൂടെ ചലിക്കുന്നവനും അതിന്റെ
താല്‍പര്യങ്ങളനുസരിച്ച് ജീവിക്കുന്നവനും മാത്രമേ വിജയിക്കൂ. അല്ലാത്തവര്‍
പരാജയത്തിന്റെ പടുകുഴിയിലാപതിക്കും. എന്നാല്‍ സത്യത്തിന്റെ പന്ഥാവില്‍
അചഞ്ചലമായി നിലകൊള്ളുക ഇത്തിരി പ്രയാസമുള്ള കാര്യമാണ്; അതേ സമയം
മോക്ഷത്തിന് അതത്യാവശ്യമാണെന്ന് പലര്‍ക്കും അറിയുകയും ചെയ്യും.
ഇക്കാരണത്താല്‍ ഞാനും സത്യവിശ്വാസിയാണ്, ഞാനും നേര്‍മാര്‍ഗത്തിലൂടെയാണ്
ചലിക്കുന്നത് എന്നൊക്കെ പലരും അവകാശവാദം മുഴക്കാറുണ്ട്; അധരവ്യായാമം
നടത്താറുണ്ട്. എന്നാല്‍ വൈയക്തിക താല്‍പര്യങ്ങള്‍ക്കോ സ്വന്തം
ശരീരേച്ഛകള്‍ക്കോ ഈ വിശ്വാസം എപ്പോള്‍ വിഘാതമായി വരുന്നുവോ അപ്പോഴൊക്കെ
മനുഷ്യരില്‍ മഹാഭൂരിപക്ഷവും ആ സ്വാര്‍ത്ഥതകള്‍ക്ക് പിന്നാലെ പായുകയും
സത്യത്തില്‍ നിന്ന് ഒളിച്ചോടുകയും ചെയ്യുന്നതായി കാണാം. സാര്‍വത്രികമെന്ന്
തന്നെ വിശേഷിപ്പിക്കാവുന്ന ഈ പ്രവണത ചോദ്യം ചെയ്യുകയാണ് ഖുര്‍ആന്‍.
ഞങ്ങള്‍ വിശ്വസിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന കേവല പ്രഖ്യാപനം കൊണ്ട്-യാതൊരു
പരീക്ഷണങ്ങള്‍ക്കും കഷ്ടപ്പാടുകള്‍ക്കും വിധേയരാകാതെ-ജനങ്ങള്‍
ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടേക്കുമെന്ന് അവര്‍ വിചാരിക്കുന്നുണ്ടോ എന്നാണ് ചോദ്യം.
അപ്പോള്‍ വിശ്വാസമുണ്ടാകേണ്ടത് അധരങ്ങളിലും നാക്കുകളിലും
മുദ്രാവാക്യങ്ങളിലുമല്ല. ആത്മാര്‍ത്ഥമായ മനസ്സിന്റെ അടിത്തട്ടാണതിന്റെ
ആസ്ഥാനം. ബുദ്ധിമുട്ടുകളും കഷ്ടപ്പാടുകളുമൊക്കെ മനുഷ്യ ജീവിതത്തിലുണ്ടാവുക
കേവലം സ്വാഭാവികം മാത്രമാണ്. അതില്ലാത്തവര്‍ ആരുമുണ്ടാകില്ല. എന്നാല്‍
സത്യവിശ്വാസിയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഒരു സവിശേഷതയുണ്ട്. ഈ കഷ്ടപ്പാടുകളും
പ്രയാസങ്ങളുമൊക്കെ അവന്റെ ശ്രേയസ്സിന് നിമിത്തമായിത്തീരുന്നു എന്നതാണത്. ഈ
ബോധമുണ്ടാകുമ്പോള്‍ അവന് സസന്തോഷം അവ തരണം ചെയ്യാന്‍
പ്രചോദനമായിത്തീരുന്നു.
ബുദ്ധിമുട്ടുകളും പ്രയാസങ്ങളും ത്യാഗങ്ങളുമൊക്കെ അനുഭവിക്കുക എന്നത്
ഇന്നത്തെ സമൂഹത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഏറെക്കുറെ അന്യവും
അപ്രായോഗികവുമായിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുകയാണ്. കഴിവുകെട്ടവരുടെയും
സാമര്‍ത്ഥ്യമില്ലാത്തവരുടെയും യാതൊന്നിനും കൊള്ളരുതാത്തവരുടെയുമൊക്കെ
ലക്ഷണമായാണ് ഇന്നത് ഗണിക്കപ്പെടുന്നത്. ചിലരുടെ കാഴ്ചപ്പാടില്‍ ദൈവപ്രീതി
കരസ്ഥമാക്കാന്‍ സാധിക്കാത്തവരാണ് കഷ്ടപ്പാടുകള്‍ക്ക് പാത്രമാകുന്നത്.
എന്തൊരു വിചിത്ര ദര്‍ശനം!
എന്നാല്‍ യാഥാര്‍ത്ഥ്യം നേരെ പിപരീതമാണ്. അല്ലാഹു പ്രത്യേകം
തെരഞ്ഞെടുത്തയക്കുകയും ഉന്നത സ്ഥാനങ്ങള്‍ നല്‍കി അനുഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്ത
എത്രയോ പുണ്യപുരുഷന്മാര്‍ ജീവിതഗോദയിലുടനീളം പരീക്ഷണ വിധേയരായിരുന്നതായി
കാണാം. ഹസ്രത്ത് നൂഹ്, ഇബ്‌റാഹീം, മൂസാ, ഈസാ(അ) തുടങ്ങിയവരൊക്കെ
ഇങ്ങനെയായിരുന്നു. തിരുനബി (സ്വ)യുടെ അനുഭവങ്ങളാകട്ടെ പറയേണ്ടതുമില്ല.
ചുരുക്കത്തില്‍ വളരെ ഗൗരവതരമായ ഒരു നഗ്നസത്യമത്രേ ഇത്. ഇക്കാരണത്താല്‍ ഈ
അധ്യായം ഏറെക്കുറെ ഇതിനെ ചുറ്റിപ്പറ്റി തന്നെയാണ് സംസാരിക്കുന്നത്. ഈ
വസ്തുത അവഗണിച്ച് ധിക്കാരവും നിഷേധവും വെച്ചുപുലര്‍ത്തുകയും ബാഹ്യമായി
മാത്രം വിശ്വാസം അഭിനയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് ഗുരുതരമായ അപകടം
ക്ഷണിച്ചുവരുത്തും. ധിക്കാരികളെ പാഠം പഠിപ്പിക്കുകയും ശിക്ഷിക്കുകയും ചെയ്ത
വൃത്താന്തങ്ങള്‍ അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത് ഈ പശ്ചാത്തലത്തിലാകുന്നു.
എന്തൊക്കെ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍ കാണിച്ചുകൊടുത്താലും ഏതൊക്കെ പുണ്യവാളന്മാര്‍
വന്ന് സദുപദേശം ചെയ്താലും പലപ്പോഴും മനുഷ്യന്‍ ധിക്കാരിയാകുന്നു എന്നതാണ്
ലോകചരിത്രം. അങ്ങനെ ഏകദൈവ വിശ്വാസം പഠിപ്പിക്കപ്പെടുമ്പോള്‍ മനുഷ്യന്‍
ബഹുദൈവ വിശ്വാസിയും ബിംബാരാധകനുമായിത്തീരുന്നത് കാണാം. ഭ്രാന്ത്
വിലകൊടുത്തുവാങ്ങുന്ന കടുത്ത ബുദ്ധിശൂന്യത! അതേസമയം ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ
സ്രഷ്ടാവും നിയന്താവും അന്നദാതാവുമൊക്കെയായ മഹച്ഛക്തിയെപ്പറ്റി ചോദിച്ചാല്‍
അവര്‍ക്ക് നിഷേധിക്കാന്‍ ആവില്ലതാനും. ആകാശങ്ങളും ഭൂമിയും ആരുടെ
സൃഷ്ടിയാണ്, മാനത്തുനിന്ന് മഴ വര്‍ഷിക്കുന്നതും അതുവഴി വൃക്ഷലതാദികള്‍
മുളപ്പിക്കുന്നതും ആരാണ്, സൂര്യ-ചന്ദ്രന്മാരുടെ ചാലക ശക്തി ഏതാണ് എന്നൊക്കെ
ചോദിച്ചാല്‍ അവര്‍ സശിരകമ്പം സമ്മതിക്കും-അല്ലാഹു (സൂക്തം 61-65 നോക്കുക).
മറ്റൊന്നു പറയാന്‍ ഒരു ബുദ്ധിമാന് സാധിക്കുകയുമില്ലല്ലോ. എന്നിട്ടും അവര്‍
ബഹുദൈവങ്ങളെ സ്വീകരിക്കുകയാണ്-എന്തൊരു വിരോധാഭാസം! അവ ചിലന്തിവല പോലെ
ദുര്‍ബലവും ശിഥിലവുമാണെന്നത്രേ ദൈവിക ഭാഷ്യം.
ഈ ഏകദൈവ വിശ്വാസവും അതിനോട് ബന്ധപ്പെട്ട അടിസ്ഥാന കാര്യങ്ങളും
അഭ്യസിക്കപ്പെടാനായി സര്‍വശക്തന്‍ മാനവകുലത്തിലേക്ക് പ്രവാചക ശൃംഖല
നിയോഗിച്ചു. മാനവതയുടെ ഏകകമാണത്. ആ സത്യത്തിലൂടെയേ അവര്‍ക്ക് മോക്ഷപ്രാപ്തി
പ്രതീക്ഷിക്കാവൂ. പല മുര്‍സലുകളുടെയും ചരിത്രങ്ങളവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത് ഈ
വസ്തുത സ്പഷ്ടമാക്കാനാണ്. തങ്ങളുടെ രാജപാതയില്‍ കല്ലും മുള്ളും വിതറുകയും
ഹമ്പുകള്‍ സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്ത പൈശാചിക ശക്തികളെ സര്‍വശക്തന്‍
തൂത്തുവാരുകയായിരുന്നു. ആ സമരമാര്‍ഗത്തില്‍ സത്യവിശ്വാസികള്‍ ത്യാഗങ്ങള്‍
സമര്‍പിച്ചു. അതൊരനിവാര്യതയുമാണല്ലോ. അങ്ങനെ അന്ധകാരത്തിന്റെ
കാര്‍മേഘപാളികള്‍ നീങ്ങി. അന്തരീക്ഷം തെളിഞ്ഞു. ജനങ്ങള്‍ സത്യത്തിന്റെ
പ്രകാശത്തിലൂടെ ജീവിതത്തിന്റെ തേരുതെളിച്ചുമുന്നേറി.
ഇത്യാദി സംഘര്‍ഷാവസരങ്ങളില്‍ വിശ്വാസികള്‍ക്ക് കഷ്ടപ്പാടുകളുണ്ടാകും.
ചിലപ്പോള്‍ നാടുവിടേണ്ടിവരാം. മരണത്തെ സ്വാഗതം ചെയ്യേണ്ടി വന്നേക്കാം.
അവയൊന്നും പ്രശ്‌നമാക്കരുതെന്നാണ് 57-ാം സൂക്തം ഉദ്‌ബോധിപ്പിക്കുന്നത്:
''ഓരോ മനുഷ്യനും മരണം വരിക്കും; എന്നിട്ട് എന്റെ അടുത്തേക്കാണ് നിങ്ങളുടെ
മടക്കം''. അല്ലാഹുവിന്റെ മാര്‍ഗത്തില്‍ ത്യാഗം സഹിക്കുന്നതിന് വൈമനസ്യം
പ്രകടിപ്പിക്കുകയും പിശുക്കുകാട്ടുകയും ചെയ്യുന്നുവെങ്കിലും ഈ ലോകത്ത്
ശാശ്വതവാസം ഒരാള്‍ക്കും ലഭിക്കില്ലെന്ന് താല്‍പര്യം. സുഖാസ്വാദനങ്ങളിലും
ആര്‍ഭാടങ്ങളിലും മത്തുപിടിച്ചുകഴിയുന്നവനാണെങ്കില്‍ പോലും ഒരിക്കല്‍
മരിക്കും. തുടര്‍ന്ന് അല്ലാഹുവിന്റെ സന്നിധിയില്‍ ഹാജറാക്കപ്പെടുകയും
ചെയ്യും.
അല്ലാഹുവിന് സമന്മാരെ സങ്കല്‍പിക്കുകയും ബഹുദൈവങ്ങള്‍ക്ക്
ആരാധനകളര്‍പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവര്‍ ഗുരുതരമായ അക്രമം ചെയ്യുന്നവരാണ് എന്ന്
സ്പഷ്ടമാക്കുകയാണ് സൂറയുടെ അന്ത്യഭാഗം. അത്തരക്കാര്‍ അസഹനീയവും
കഠിനതരവുമായ നരകശിക്ഷ കടപ്പെട്ടവരായിരിക്കും. എത്ര വലിയ ആള്‍ക്കൂട്ടമാണ്
അവരെങ്കിലും ഘോരമായ ശിക്ഷാമുറകള്‍ പതഞ്ഞുപൊങ്ങുന്ന നരകം അവര്‍ക്കൊക്കെ
മതിയായത്ര പ്രവിശാലമായിരിക്കും. എന്നാല്‍, സത്യത്തിനും ഈമാനിനും
അല്ലാഹുവിനും വേണ്ടി ത്യാഗങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്ന സദൃത്തന്മാര്‍ക്ക് സര്‍വശക്തന്‍
അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ ചൊരിഞ്ഞുകൊടുക്കും. സത്യത്തിന്റെ പാതയിലേക്കവരെ നയിക്കും,
അതിലവരെ ഉറപ്പിച്ചു നിര്‍ത്തും (സര്‍വശക്തന്‍ നമ്മെയൊക്കെ ഇരുലോക
വിജയികളില്‍ ഉള്‍പെടുത്തട്ടെ).
അല്‍അന്‍കബൂത്ത്
എന്നാണ് ഈ അധ്യായത്തിന്റെ പേര്. എട്ടുകാലി എന്നാണ് ആ വാക്കിനര്‍ത്ഥം.
41-ാം സൂക്തത്തില്‍ ആ പദം വരുന്നുണ്ട്. അതാണ് നാമകരണത്തിന് കാരണം.
അല്ലാഹുവിന്റെ ഗ്രന്ഥം വൈജാത്യമാര്‍ന്ന സവിശേഷതകളുള്ളതാണല്ലോ. അതീവ
ഗൗരവതരമായ വിഷയങ്ങളാണ് അതിന്റെ അടിസ്ഥാന പ്രമേയങ്ങളെങ്കിലും മനുഷ്യന്റെ
ദൃഷ്ടിയില്‍ അതിലളിതവും നിസ്സാരവുമായ കാര്യങ്ങളെയും ചിലപ്പോള്‍ ഈ
ദിവ്യഗ്രന്ഥം പരാമര്‍ശിക്കുകയും ചര്‍ച്ചാവിധേയമാക്കുകയും ചെയ്യും. ''ഒരു
കൊതുകിനെ എടുത്തുകൊണ്ട് ഉപമ കാണിക്കുവാനും അല്ലാഹു ലജ്ജിക്കുകയില്ല'' എന്ന്
ഖുര്‍ആന്‍ ഒരിടത്ത് പച്ചയായി തന്നെ (അല്‍ബഖറ 26) അനാവരണം
ചെയ്തിരിക്കുന്നു.
മക്കയില്‍ അവതീര്‍ണമായതാണ് ഈ അധ്യായം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആ ഗണത്തില്‍ വരുന്ന
സൂറകളുടെ മുഖമുദ്രയും തെളിഞ്ഞുകാണാം. സത്യവിശ്വാസത്തിന്റെ സാധുതയിലേക്കും
ചാരുതയിലേക്കും സ്പഷ്ടമായി വെളിച്ചം തെളിച്ചുകൊണ്ടാണ് തുടക്കം തന്നെ.
സൂറയുടെ ഉള്ളടക്കത്തിലേക്ക് പൊതുവെയും പ്രാരംഭ സൂക്തത്തിന്റെ ആശയത്തിലേക്ക്
സവിശേഷമായും ശ്രദ്ധതിരിക്കാന്‍ വേണ്ടി ഖണ്ഡിതാക്ഷരങ്ങള്‍ കൊണ്ടാണ്
തുടക്കം-അലിഫ് ലാം മീം. മറ്റു പല സൂറകളിലും ഇങ്ങനെ അക്ഷരങ്ങളുണ്ട്.
ഖുര്‍ആന്റെ നാനാമുഖ മഹത്വങ്ങളിലേക്കും അര്‍ത്ഥഗാംഭീര്യത്തിലേക്കും
അമാനുഷികതയിലേക്കും ശ്രോതാവിന്റെ ശ്രദ്ധ തിരിക്കുവാനാണിതെന്ന് നാം
പലപ്പോഴും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.
മാനവന്റെ ജീവിതത്തിന് രണ്ടേരണ്ടു പാതകളേയുള്ളു-സന്മാര്‍ഗവും
ദുര്‍മാര്‍ഗവും. സത്യത്തിന്റെ പാതയിലൂടെ ചലിക്കുന്നവനും അതിന്റെ
താല്‍പര്യങ്ങളനുസരിച്ച് ജീവിക്കുന്നവനും മാത്രമേ വിജയിക്കൂ. അല്ലാത്തവര്‍
പരാജയത്തിന്റെ പടുകുഴിയിലാപതിക്കും. എന്നാല്‍ സത്യത്തിന്റെ പന്ഥാവില്‍
അചഞ്ചലമായി നിലകൊള്ളുക ഇത്തിരി പ്രയാസമുള്ള കാര്യമാണ്; അതേ സമയം
മോക്ഷത്തിന് അതത്യാവശ്യമാണെന്ന് പലര്‍ക്കും അറിയുകയും ചെയ്യും.
ഇക്കാരണത്താല്‍ ഞാനും സത്യവിശ്വാസിയാണ്, ഞാനും നേര്‍മാര്‍ഗത്തിലൂടെയാണ്
ചലിക്കുന്നത് എന്നൊക്കെ പലരും അവകാശവാദം മുഴക്കാറുണ്ട്; അധരവ്യായാമം
നടത്താറുണ്ട്. എന്നാല്‍ വൈയക്തിക താല്‍പര്യങ്ങള്‍ക്കോ സ്വന്തം
ശരീരേച്ഛകള്‍ക്കോ ഈ വിശ്വാസം എപ്പോള്‍ വിഘാതമായി വരുന്നുവോ അപ്പോഴൊക്കെ
മനുഷ്യരില്‍ മഹാഭൂരിപക്ഷവും ആ സ്വാര്‍ത്ഥതകള്‍ക്ക് പിന്നാലെ പായുകയും
സത്യത്തില്‍ നിന്ന് ഒളിച്ചോടുകയും ചെയ്യുന്നതായി കാണാം. സാര്‍വത്രികമെന്ന്
തന്നെ വിശേഷിപ്പിക്കാവുന്ന ഈ പ്രവണത ചോദ്യം ചെയ്യുകയാണ് ഖുര്‍ആന്‍.
ഞങ്ങള്‍ വിശ്വസിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന കേവല പ്രഖ്യാപനം കൊണ്ട്-യാതൊരു
പരീക്ഷണങ്ങള്‍ക്കും കഷ്ടപ്പാടുകള്‍ക്കും വിധേയരാകാതെ-ജനങ്ങള്‍
ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടേക്കുമെന്ന് അവര്‍ വിചാരിക്കുന്നുണ്ടോ എന്നാണ് ചോദ്യം.
അപ്പോള്‍ വിശ്വാസമുണ്ടാകേണ്ടത് അധരങ്ങളിലും നാക്കുകളിലും
മുദ്രാവാക്യങ്ങളിലുമല്ല. ആത്മാര്‍ത്ഥമായ മനസ്സിന്റെ അടിത്തട്ടാണതിന്റെ
ആസ്ഥാനം. ബുദ്ധിമുട്ടുകളും കഷ്ടപ്പാടുകളുമൊക്കെ മനുഷ്യ ജീവിതത്തിലുണ്ടാവുക
കേവലം സ്വാഭാവികം മാത്രമാണ്. അതില്ലാത്തവര്‍ ആരുമുണ്ടാകില്ല. എന്നാല്‍
സത്യവിശ്വാസിയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഒരു സവിശേഷതയുണ്ട്. ഈ കഷ്ടപ്പാടുകളും
പ്രയാസങ്ങളുമൊക്കെ അവന്റെ ശ്രേയസ്സിന് നിമിത്തമായിത്തീരുന്നു എന്നതാണത്. ഈ
ബോധമുണ്ടാകുമ്പോള്‍ അവന് സസന്തോഷം അവ തരണം ചെയ്യാന്‍
പ്രചോദനമായിത്തീരുന്നു.
ബുദ്ധിമുട്ടുകളും പ്രയാസങ്ങളും ത്യാഗങ്ങളുമൊക്കെ അനുഭവിക്കുക എന്നത്
ഇന്നത്തെ സമൂഹത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഏറെക്കുറെ അന്യവും
അപ്രായോഗികവുമായിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുകയാണ്. കഴിവുകെട്ടവരുടെയും
സാമര്‍ത്ഥ്യമില്ലാത്തവരുടെയും യാതൊന്നിനും കൊള്ളരുതാത്തവരുടെയുമൊക്കെ
ലക്ഷണമായാണ് ഇന്നത് ഗണിക്കപ്പെടുന്നത്. ചിലരുടെ കാഴ്ചപ്പാടില്‍ ദൈവപ്രീതി
കരസ്ഥമാക്കാന്‍ സാധിക്കാത്തവരാണ് കഷ്ടപ്പാടുകള്‍ക്ക് പാത്രമാകുന്നത്.
എന്തൊരു വിചിത്ര ദര്‍ശനം!
എന്നാല്‍ യാഥാര്‍ത്ഥ്യം നേരെ പിപരീതമാണ്. അല്ലാഹു പ്രത്യേകം
തെരഞ്ഞെടുത്തയക്കുകയും ഉന്നത സ്ഥാനങ്ങള്‍ നല്‍കി അനുഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്ത
എത്രയോ പുണ്യപുരുഷന്മാര്‍ ജീവിതഗോദയിലുടനീളം പരീക്ഷണ വിധേയരായിരുന്നതായി
കാണാം. ഹസ്രത്ത് നൂഹ്, ഇബ്‌റാഹീം, മൂസാ, ഈസാ(അ) തുടങ്ങിയവരൊക്കെ
ഇങ്ങനെയായിരുന്നു. തിരുനബി (സ്വ)യുടെ അനുഭവങ്ങളാകട്ടെ പറയേണ്ടതുമില്ല.
ചുരുക്കത്തില്‍ വളരെ ഗൗരവതരമായ ഒരു നഗ്നസത്യമത്രേ ഇത്. ഇക്കാരണത്താല്‍ ഈ
അധ്യായം ഏറെക്കുറെ ഇതിനെ ചുറ്റിപ്പറ്റി തന്നെയാണ് സംസാരിക്കുന്നത്. ഈ
വസ്തുത അവഗണിച്ച് ധിക്കാരവും നിഷേധവും വെച്ചുപുലര്‍ത്തുകയും ബാഹ്യമായി
മാത്രം വിശ്വാസം അഭിനയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് ഗുരുതരമായ അപകടം
ക്ഷണിച്ചുവരുത്തും. ധിക്കാരികളെ പാഠം പഠിപ്പിക്കുകയും ശിക്ഷിക്കുകയും ചെയ്ത
വൃത്താന്തങ്ങള്‍ അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത് ഈ പശ്ചാത്തലത്തിലാകുന്നു.
എന്തൊക്കെ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍ കാണിച്ചുകൊടുത്താലും ഏതൊക്കെ പുണ്യവാളന്മാര്‍
വന്ന് സദുപദേശം ചെയ്താലും പലപ്പോഴും മനുഷ്യന്‍ ധിക്കാരിയാകുന്നു എന്നതാണ്
ലോകചരിത്രം. അങ്ങനെ ഏകദൈവ വിശ്വാസം പഠിപ്പിക്കപ്പെടുമ്പോള്‍ മനുഷ്യന്‍
ബഹുദൈവ വിശ്വാസിയും ബിംബാരാധകനുമായിത്തീരുന്നത് കാണാം. ഭ്രാന്ത്
വിലകൊടുത്തുവാങ്ങുന്ന കടുത്ത ബുദ്ധിശൂന്യത! അതേസമയം ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ
സ്രഷ്ടാവും നിയന്താവും അന്നദാതാവുമൊക്കെയായ മഹച്ഛക്തിയെപ്പറ്റി ചോദിച്ചാല്‍
അവര്‍ക്ക് നിഷേധിക്കാന്‍ ആവില്ലതാനും. ആകാശങ്ങളും ഭൂമിയും ആരുടെ
സൃഷ്ടിയാണ്, മാനത്തുനിന്ന് മഴ വര്‍ഷിക്കുന്നതും അതുവഴി വൃക്ഷലതാദികള്‍
മുളപ്പിക്കുന്നതും ആരാണ്, സൂര്യ-ചന്ദ്രന്മാരുടെ ചാലക ശക്തി ഏതാണ് എന്നൊക്കെ
ചോദിച്ചാല്‍ അവര്‍ സശിരകമ്പം സമ്മതിക്കും-അല്ലാഹു (സൂക്തം 61-65 നോക്കുക).
മറ്റൊന്നു പറയാന്‍ ഒരു ബുദ്ധിമാന് സാധിക്കുകയുമില്ലല്ലോ. എന്നിട്ടും അവര്‍
ബഹുദൈവങ്ങളെ സ്വീകരിക്കുകയാണ്-എന്തൊരു വിരോധാഭാസം! അവ ചിലന്തിവല പോലെ
ദുര്‍ബലവും ശിഥിലവുമാണെന്നത്രേ ദൈവിക ഭാഷ്യം.
ഈ ഏകദൈവ വിശ്വാസവും അതിനോട് ബന്ധപ്പെട്ട അടിസ്ഥാന കാര്യങ്ങളും
അഭ്യസിക്കപ്പെടാനായി സര്‍വശക്തന്‍ മാനവകുലത്തിലേക്ക് പ്രവാചക ശൃംഖല
നിയോഗിച്ചു. മാനവതയുടെ ഏകകമാണത്. ആ സത്യത്തിലൂടെയേ അവര്‍ക്ക് മോക്ഷപ്രാപ്തി
പ്രതീക്ഷിക്കാവൂ. പല മുര്‍സലുകളുടെയും ചരിത്രങ്ങളവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത് ഈ
വസ്തുത സ്പഷ്ടമാക്കാനാണ്. തങ്ങളുടെ രാജപാതയില്‍ കല്ലും മുള്ളും വിതറുകയും
ഹമ്പുകള്‍ സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്ത പൈശാചിക ശക്തികളെ സര്‍വശക്തന്‍
തൂത്തുവാരുകയായിരുന്നു. ആ സമരമാര്‍ഗത്തില്‍ സത്യവിശ്വാസികള്‍ ത്യാഗങ്ങള്‍
സമര്‍പിച്ചു. അതൊരനിവാര്യതയുമാണല്ലോ. അങ്ങനെ അന്ധകാരത്തിന്റെ
കാര്‍മേഘപാളികള്‍ നീങ്ങി. അന്തരീക്ഷം തെളിഞ്ഞു. ജനങ്ങള്‍ സത്യത്തിന്റെ
പ്രകാശത്തിലൂടെ ജീവിതത്തിന്റെ തേരുതെളിച്ചുമുന്നേറി.
ഇത്യാദി സംഘര്‍ഷാവസരങ്ങളില്‍ വിശ്വാസികള്‍ക്ക് കഷ്ടപ്പാടുകളുണ്ടാകും.
ചിലപ്പോള്‍ നാടുവിടേണ്ടിവരാം. മരണത്തെ സ്വാഗതം ചെയ്യേണ്ടി വന്നേക്കാം.
അവയൊന്നും പ്രശ്‌നമാക്കരുതെന്നാണ് 57-ാം സൂക്തം ഉദ്‌ബോധിപ്പിക്കുന്നത്:
''ഓരോ മനുഷ്യനും മരണം വരിക്കും; എന്നിട്ട് എന്റെ അടുത്തേക്കാണ് നിങ്ങളുടെ
മടക്കം''. അല്ലാഹുവിന്റെ മാര്‍ഗത്തില്‍ ത്യാഗം സഹിക്കുന്നതിന് വൈമനസ്യം
പ്രകടിപ്പിക്കുകയും പിശുക്കുകാട്ടുകയും ചെയ്യുന്നുവെങ്കിലും ഈ ലോകത്ത്
ശാശ്വതവാസം ഒരാള്‍ക്കും ലഭിക്കില്ലെന്ന് താല്‍പര്യം. സുഖാസ്വാദനങ്ങളിലും
ആര്‍ഭാടങ്ങളിലും മത്തുപിടിച്ചുകഴിയുന്നവനാണെങ്കില്‍ പോലും ഒരിക്കല്‍
മരിക്കും. തുടര്‍ന്ന് അല്ലാഹുവിന്റെ സന്നിധിയില്‍ ഹാജറാക്കപ്പെടുകയും
ചെയ്യും.
അല്ലാഹുവിന് സമന്മാരെ സങ്കല്‍പിക്കുകയും ബഹുദൈവങ്ങള്‍ക്ക്
ആരാധനകളര്‍പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവര്‍ ഗുരുതരമായ അക്രമം ചെയ്യുന്നവരാണ് എന്ന്
സ്പഷ്ടമാക്കുകയാണ് സൂറയുടെ അന്ത്യഭാഗം. അത്തരക്കാര്‍ അസഹനീയവും
കഠിനതരവുമായ നരകശിക്ഷ കടപ്പെട്ടവരായിരിക്കും. എത്ര വലിയ ആള്‍ക്കൂട്ടമാണ്
അവരെങ്കിലും ഘോരമായ ശിക്ഷാമുറകള്‍ പതഞ്ഞുപൊങ്ങുന്ന നരകം അവര്‍ക്കൊക്കെ
മതിയായത്ര പ്രവിശാലമായിരിക്കും. എന്നാല്‍, സത്യത്തിനും ഈമാനിനും
അല്ലാഹുവിനും വേണ്ടി ത്യാഗങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്ന സദൃത്തന്മാര്‍ക്ക് സര്‍വശക്തന്‍
അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ ചൊരിഞ്ഞുകൊടുക്കും. സത്യത്തിന്റെ പാതയിലേക്കവരെ നയിക്കും,
അതിലവരെ ഉറപ്പിച്ചു നിര്‍ത്തും (സര്‍വശക്തന്‍ നമ്മെയൊക്കെ ഇരുലോക
വിജയികളില്‍ ഉള്‍പെടുത്തട്ടെ).
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.